Mijn reis naar Utopia

Ik stapte uit dat rare vliegende ding, iets zonder vleugels, het steeg gewoon zo op... "Waar ben ik nu weer beland?".

Ik had een verassings reis geboekt, een speciale aanbieding van het reisbureau, ik hou van avontuur, en dit leek mij wel de ultieme definitie daarvan: Op reis naar een onbekende bestemming.

"Wow!"

was het enige dat ik uit kon brengen... Die vormen, die kleuren, die mensen, die dieren... Iedereen liep vrolijk door de straten, met de meest gekleurde kleding en haar. Ik voelde me gelijk gelukkig, en ik voelde me er gelijk thuis. De gebouwen zagen er een beetje uit zoals bij ons, alleen dan in alle kleuren die je je kunt bedenken, en sommige in de meest rare vormen. Het zag er geweldig uit!
Mensen die langs me liepen begroeten me vriendelijk, althans ik verstond niet wat ze zeiden, maar de lichaamstaal sprak boekdelen. Dit was ik niet gewend hoor...

Het was best warm in die felle zon, dus ik zocht snel de frisheid van een winkeltje op.

En hier was iets raars... mensen pakten gewoon de spullen en liepen naar buiten, terwijl andere mensen naar binnen liepen met tassen vol eten en andere dingen, die op de planken zetten, iets van een andere plank pakten en naar buiten liepen. Ik begreep al snel dat dit niet het laatste zou zijn dat me zou verbazen deze reis. Het leek een soort van ruilplaats, en alles was verschillend, alles handgemaakt. Ik had wel honger maar durfde niets te pakken, ik vond het een beetje raar om zomaar iets mee te nemen, en ik had niets om terug te zetten, dus dat vond ik oneerlijk. Iedereen stond gezellig met elkaar te kletsen tot dat een groepje mensen mij zag...

Het meisje dat naar me toekwam gaf me iets dat er enorm lekker uitzag,

een soort gebakje ofzo, ik gebaarde haar dat ik het niet aan wou pakken omdat ik niets in retour had. Toen begon ze nederlands tegen me te praten, en vertelde er gelijk bij dat ze nog zo’n 43 andere talen kende, toen ze mijn verbaasde gezicht zag. Ik vroeg haar hoe ze wist dat ik Nederlands was, ze antwoorde dat ze op school had geleerd hoe mensen uit andere landen eruit zien. Dit was dus mijn volgende verbazing.

Ze heette Marilinde,

en heeft me een week lang alles laten zien in haar land. Wat een prachtig land zeg, iedereen is altijd gelukkig, er bestaat geen geld, iedereen staat klaar voor anderen en er bestaan geen banen, ze maken vrijwillig eten, drinken en andere objecten die ze dan in een soort winkeltjes zetten waar ze iets anders mee mogen nemen. Marilinde heeft me alles verteld, en ik haar. Ik heb haar verteld hoe het er bij ons aan toeging, en hoe mensen bij ons met elkaar omgaan... Verschrikkelijk vond ze het.
Er wonen mensen uit allerlij landen daar, maar iedereen is gelijk, iedereen leert zijn taal aan de kinderen op school, iemand die goed is in koken leert de kinderen koken etcetera..

Wat zou ik toch graag in zo’n vredig land wonen zeg...